Joan Wasser is ondertussen ook al een oude rot in het vak met bakken ervaring. Voordat ze haar eerste EP uitbrengt in 2004 en haar debuutalbum “Real Life” in 2006, is ze begin de jaren negentig al aan het werk als violiste bij The Dambuilders en Black Beetle, samen met de bandleden van haar overleden vriend Jeff Buckley. Ze vervoegt ook onder andere Sheryl Crow, Rufus Wainwright en Joseph Arthur in studio of op tournee, maar het is door bij Anthony and the Johnsons viool te spelen dat ze het vertrouwen wint om solo te gaan. Haar groepsnaam ontleent ze aan haar bewondering voor actrice Angie “Pepper” Dickinson, die destijds de ster is in de politieserie “Police Woman” en voor haar zowel de uitstraling van een sterke vrouw als van een sexy lady omvat.

Met “The Solution Is Restless” is Joan as Police Woman ondertussen al een trits albums verder, maar haar liefde voor de pure soul van Al Green is ze nooit kwijtgeraakt. Meer nog, ze schuwt sinds de laatste samenwerking voor dit nieuwe album zeker het experiment niet en dat maakt het zeker live enkel maar boeiender. Voeg daar nog bij dat ze een live performer pur sang is met een meer dan gezonde portie humor en je hebt een geslaagde formule.

Wat een eer om een grote dame als Joan Wasser te mogen ontvangen op de internationale vrouwendag. Ze is er zelf best trots op, maar voegt er dadelijk aan toe, “Is dit niet belachelijk? We zijn toch allemaal gelijk, vrouw, man, lesbisch of homo, zwart, blank of geel. Allemaal zijn we mensen van vlees en bloed”. Een mooi statement en daar blijft het niet bij. Later op de avond draagt ze het volledige gedicht van Leonard Cohen “Magic Is Afoot” voor, dat ze leerde kennen via Buffy Sainte-Marie, die het, aangegrepen door de tekst, in een song giet. De magie zelf zit hem in de menselijke geest, dat bewijst Joan Wasser meer dan eens, ook weer op haar nieuwe album, dat de hoofdmoot vormt van een schitterende avond.

Niet enkel is Joan Wasser een geschoolde violiste, ook op piano en gitaar staat ze meer dan haar mannetje. Openen doet ze op piano met het soulvolle en romantische “Get My Bearings”, gevolgd door een op super funky bas drijvend “Take Me To Your Leader”. De schrik voor Corona zit er bij Joan Wasser goed in, en ze laat dit in en tussen de songs ook blijken. In het eerste gitaarnummer, “Masquerade” roept ze nog enthousiast lachend “We are alive!” de zaal in, maar “Dinner Date” maakt pas duidelijk hoe ernstig ze de ziekte neemt, wanneer ze eenzaam door de lege straten van Brooklyn fietst, van haar appartement richting de Trout Recording studio, naar haar mixer en geluidsingenieur Adam Sachs, waarmee ze ‘s avonds na de opnames traditioneel een dinner date heeft in de studio. Terwijl veel mensen in NYC opgesloten zitten in hun eigen omgeving, prijst ze zich gelukkig zo een mooie bezigheid te hebben als de opnames van een nieuw album. Ook “Take Me To Your Leader” handelt over Corona en prijst ze de vroege en kordate aanpak van de Nieuw Zeelands eerste minister Jacinda Ardern.

“The Solution Is Restless” krijgt bij deze live presentatie nog een extra dimensie mee. Zelfs een tien minuten durend “The Barbarian” verveelt geen seconde, met zijn metronoom ritme, een Wasser die vlot wisselt van piano naar synthesizer of extra percussie te levert met ebbenhouten stokken. Ook de bandleden laten zich niet onbetuigd met een virtuoos speelse bassist die ook nog eens een hihat bedient en een finale met een geniaal solerende keyboardspeler en oude getrouwe Parker Kindred die een drumsolo geeft om U tegen te zeggen. Er is tevens afwisseling troef, met nieuw en oud werk dat elkaar afwisselt. De single “Geometry Of You” blijkt live evenzeer een echte oorwurm, maar ook een treurend “I Keep Forgettin’”, een cover van Michael McDonald, dat op haar tweede cover album, “Cover 2” prijkt, kleeft aan je ziel. Over de originaliteit van de titel heeft ze haar twijfels rolt ze humoristisch met de ogen.

Ook meer commerciële en dansbare hitsongs schrijven is geen brug te ver voor Joan. Zo is het even schrikken bij de poppy tonen van “Let It Be You”, met gierende synthesizer tonen en Joan die zich uitleeft met stok percussie, geplukt uit het gelijkgenaamde album dat ze opnam met Lazer Davis. Tijdloos klinken nog de steeds de nummers uit haar debuutalbum “Real Life”, met een “Feed The Light” dat zachtjes voorbij druppelt als een lullaby. Op één van de absolute hoogtepunten van de avond “We Don’t Own It”, uit hetzelfde album, is het wachten tot de eerste bis, wanneer Joan Wasser solo, ons moeiteloos hypnotiseert met magisch gitaarspel dat als een mantra door de song klinkt, vergezeld door een breekbaar trillende, hoge stem. “So, hand it over” zingt Joan Wasser in deze prachtige klassieker. Met beide handen Joan. Zelden hebben we ons zo geboeid gevoeld, zonder er zelfs de politie bij te halen.

Yvo Zels